Naar huis, maar hoe?

Laatste indrukken van een hele bewogen reis!

Een paar dagen geleden hadden we het besluit genomen om onze reis af te breken, ondertussen moeten we terug, je kunt niet meer verder reizen. Meteen kregen we appjes, ‘wanneer komen jullie terug’ en onze kinderen vroegen dat natuurlijk ook. Dat was allemaal nog niet zo makkelijk.

Op de sites van de ambassades, gelukkig hebben we de keuze uit 2, stond dat je eerst contact op moet nemen met je reisbureau, zij moeten een returnticket voor je regelen. Hartwig had die dag daarvoor al een mail gestuurd naar het reisbureau, maar niets gehoord. De volgende avond nog een mail gestuurd, dat we een ticket naar huis nodig hebben, weer niets. We werden er nu wel een beetje zenuwachtig van. De volgende dag zaten we bij elkaar, we hadden Bas weggebracht naar het vliegveld en voor het eerst in mijn leven was ik jaloers op al die mensen die een ticket hadden en naar huis konden vliegen, wij bleven in Christchurch achter. Na het avondeten weer hoopvol naar de mail gekeken, weer niets van het reisbureau. We wisten dat het heel moeilijk ging worden omdat we een Quantas ticket hadden en die al helemaal niet meer vlogen, bovendien hadden we een speciaal ’round de world’ ticket. Daarna heeft Hartwig diverse keren geprobeerd te bellen, geen succes, of een bandje of niemand ging aan de telefoon. Ik opperde tegen Hartwig, of we niet gewoon een nieuw ticket kunnen boeken via Skyscanner. We kunnen het proberen. Ik ging kijken en vond nog wat vluchten. We zagen dat alleen Emirates nog vloog vanaf Christchurch en dan via Dubai naar Amsterdam. Vervolgens gingen we naar de site van Emirates en vonden nog vrije plaatsen op woensdag 25 maart, in de economy class. Op dinsdag waren ook nog vrije plaatsen, maar alleen in de Businessclass voor 7000 euro per ticket. We probeerden te boeken en dit ging helemaal goed, het was eigenlijk verrassend makkelijk. De prijs viel ons ook mee, nadat we horror verhalen gehoord hadden uit Zuid-Amerika, waar mensen duizenden euro’s moesten betalen voor hun ticket. Dus nu vliegen we woensdag 25 maart terug en komen donderdag aan in een totaal veranderd Nederland. Het zal wel even heel vreemd voor ons worden. Gelukkig komen Fleur en Floris ons ophalen en gaan we in gezins quarantiane.

We hebben nu nog 6 dagen in Nieuw Zeeland, je kunt hier nog wel reizen. Alle winkels zijn nog open, restaurantjes, musea, enz. Maar je merkt wel een aantal dingen van de corona stress, zo is er bijna in de supermarkt en apotheek geen zeep meer te krijgen, geen handhygiene producten. Je mag maar 2 artikelen van hetzelfde meenemen, dit om hamsteren te voorkomen. Overal staan nu bordjes, met als je uit Europa komt en je verkouden bent, mag je niet naar binnen. Je moet je paspoort regelmatig laten zien, wij hebben geen stempel erin, omdat we hier al langer zijn, maar de mensen die hier later zijn gekomen hebben stempels. Nu kom je Nieuw Zeeland helemaal niet meer binnen, de grens is gesloten, vorige week wel, maar dan moet je in zelf quarantaine en mag je niet reizen. Dat controleren ze streng. Door middel van de stempel in het paspoort. We merken dat mensen op afstand gaan: als we betalen met geld, wordt het schoongemaakt. Het is een beetje ‘paria’ gevoel, dat zijn we natuurlijk helemaal niet gewend, maar dat merk je nu wel en dat gaat ook hier erger worden. Ik denk dat je hier over 2 weken ook niet meer kunt reizen en bovendien zijn alle toeristen dan weer naar huis gevlogen.

We hebben nog wel een plannetje voor de laatste 6 dagen, we gaan weer wat meer richting het noorden, naar de warmte en de zon. Je merkt vooral de laatste 2 weken dat het hier herfst gaan worden, de bladeren verkleuren, het regent meer en het wordt duidelijk kouder. Dat hebben we in ieder geval gevoeld in ons tentje. Bastian is terug gevlogen met de tent en slaapzakken, zodat wij weer in hostels, cabins en Airbnb overnachten.

Vandaag gingen we met een boot de zee op om walvissen en met name de potvis te spotten. Bij de kassa werd ons al verteld, tabletten te nemen, ‘the sea is quite rough’. Wij bij een andere kasse nog een paar tabletjes gekocht en genomen en met een klein beetje angst naar de boot. We hebben met de kinderen al eens eerder zo’n tour gemaakt in Portugal, ook 3 uur op zee, met 3 doodmisselijke, kotsende kinderen en Hartwig en ik maar starren naar de horizon om zelf niet te gaan overgeven. Dus, we waren echt benieuwd of de tabletten (biologisch verantwoord) zouden helpen. Zodra we wegvoeren merkten we de zee, erg onrustig en behoorlijk wild, maar we werden beide niet echt misselijk, het ging op zich best goed. We hoopten er echt op, nu een keer walvissen te zien. Helaas niet, wel prachtige groepen dolfijnen, die om de boot zwommen en natuurlijk zeeleeuwen en de prachtige albatros. Omdat we geen walvissen hadden gezien kregen we 80 % van onze geld terug, dat was wel een goede deal, maar we hadden liever die prachtige grote zoogdieren gezien (weetje, walvissen leefden vroeger op het land en hebben zich zo in de loop van miljoenen jaren veranderd, dat ze nu alleen nog maar in zee leven). Daarna zijn we naar Picton gereden om nog een paar dagen hopelijk zon te hebben en nog even heerlijk te wandelen.

Een echt reisgevoel wil niet meer echt opkomen, we zijn ook al bezig hoe het straks allemaal in Nederland/Duitsland moet. Het is echt een heel raar einde van een prachtige, avontuurlijke en mooie reis, die we nooit zullen vergeten. Het einde is ook echt bizar, wie had dat 7 maanden geleden kunnen denken, als iemand toen had gezegd, dat de hele wereld tot stilstand zou komen, dan zou je dat zeker niet hebben geloofd. We berichten jullie in ieder geval nog of het terugreizen gelukt is.