Waar overnachten, eerste indrukken van Kiwiland en nieuwe uitdaging!

Hartwig en ik kijken elkaar aan, we zitten op 2 kinderbedden in een heel wit kamertje, met 1 klein tafeltje in het midden en verder helemaal niks. We moeten er eigenlijk wel om lachen. Toen we hier vanmiddag bij het aangegeven adres (gewoon een eensgezinswoning) aankwamen duurde het heel lang voordat er open gedaan werd, uiteindelijk opende een donkere man de deur, we kwamen binnen in een soort bruidswinkel en daarachter zat een woonkamer, maar ontzettend minimalistisch ingericht. Hij was aardig en duidelijk net wakker en liet ons onze kamer vol trots zien, wij moesten wel even slikken, het was heel anders als op Booking stond,”warm and cosy”, “like at home with kitchen and terrace”. Okay, er stonden 2 bedden, er was inderdaad een woonkamer en keuken, maar daar zat de hele familie en het terras was direct aan de straat. We besloten dan maar uit eten te gaan, meestal koken we zelf namelijk. Je kunt niet 10 maanden uit eten gaan. ‘S morgens heb ik snel een kop koffie gezet en zijn we vertrokken, de hele familie lag nog te slapen, maar de kinderen waren wakker, die hoorden we wel spelen, zij sliepen naast ons. Echt een beetje vreemd.

Als je reist moet je natuurlijk ook ergens slapen, we gebruiken meestal Booking.com en AirBnB, we hebben al zoveel verschillende slaapplekken gehad, daarom een paar plekken uitgelicht van alleen deze week: Daarna hadden we bijvoorbeeld een AirBnB geboekt voor 2 nachten, ‘the little house’, midden op het land, een prachtige plek, uitkijkend op bergen en een vulkaan. Heel smaakvol ingericht, alles perfect, er stond een heerlijk ontbijt voor ons in de koelkast. Fruitschaal gevuld, chocolade, koffie, thee, granola (zelf gemaakt) en jam (zelf gemaakt). Zo geweldig hadden we het echt nog nooit gehad. Ralph en Violet (eigenlijk Waltraut, maar dat konden ze in Nieuw Zeeland niet uitspreken, daarom Violet) waren de eigenaren van deze AirBnB. We kregen fruit van ze, een rondleiding over hun grondstuk, heerlijke pruimentaart en brood (zelf gebakken). Bovendien hebben we heerlijk een avond op hun terras gezeten en wijn gedronken en over gekletst over van alles en nog wat.

De volgende nacht sliepen we in een soort ‘schuurverbouwdtothuisje’ huisje (stond achteraf op een stukje land) met mooi uitzicht op het land, maar met een koriaanse mevrouw, die tijdens de rondleiding al bijna niet wegging, maar bij het ontbijt wat ze voor ons maakte gewoon er gezellig de hele tijd bijbleef. Ook weer echt zo geestig. Op het moment zitten we bij Klaus en Erika in een AirBnB met prachtig uitzicht op het dal in ‘The Bay of Islands’ in het noorden van Nieuw Zeeland. Klaus (oorspronkelijk uit Duitsland, maar woont al 22 jaar hier) maakt elke ochtend een duits ontbijt met duits brood, wat hij altijd zelf bakt. Hartwig voelt zich zo weer een beetje thuis.

We hebben al in zoveel verschillende bedden geslapen, belangrijk is vooral schoon en verder vinden we het gewoon spannend waar we ons hoofd weer neer leggen elke avond. Aan het eind van de reis zal ik een top 3 en flop 3 maken van al onze overnachtingen. Over een paar dagen komt Bastian en hij brengt in een enorme tas tent en kampeerspullen mee. Je kunt hier ook prachtig kamperen en zolang het weer goed is verheugen we ons ook op het kamperen (hopelijk wordt het niet kramperen).

Onze eerste indrukken van Kiwiland

Aangekomen op het vliegveld in Auckland vanaf Tahiti, geen schreeuwende taxichauffeurs, we zaten binnen een half uur bij onze AirBnB met de skybus, alles verliep heel makkelijk en vooral zonder onderhandelen en taalproblemen. Daarna even boodschappen doen, we kunnen alles weer eten, salades, fruit, vlees. Heerlijk, we hoeven nergens meer op te letten, alles is hygienisch verpakt en met voor ons drinkbaar water gewassen. We hoeven ook geen water meer te kopen, je kunt het hier zo uit de kraan drinken. De toiletten zijn weer heel schoon, de wegen zonder ‘potholes’ (enorme gaten in het asfalt), zodat je niet extra goed moet opletten bij het autorijden. De mensen kunnen we weer verstaan, we kunnen heerlijk Engels met iedereen praten, alle borden kunnen we weer lezen. We zijn echt weer in een eerste wereldland aangekomen. Nu we een paar dagen onderweg zijn, moeten we heel eerlijk toegeven dat het ook wat saai is. Alles is super goed geregeld, je kunt weer alles eten, de mensen verstaan, elke wandeling is voorzien van grote borden en paden zodat je precies weet waar je heen moet. We rijden hier nu al een paar dagen rond en het is zeker mooi, maar we missen wel een beetje het avontuurlijke en spannende. We hopen dat als Bastian komt en we echt weer op reis gaan, dat het dan weer wat uitdagender gaat worden.

Wat ons opvalt in de natuur in Nieuw Zeeland is dat er weinig leeft, de enige zoogdieren die hier altijd geleeft hebben zijn vleermuizen. De rest, hermelijnen, raten, buideldieren en natuurlijk honden, katten enz. zijn allemaal niet afkomstig van Nieuw Zeeland. Het bekendste dier is natuurlijk de kiwi, deze vogel is zwaar bedreigd, een nachtdier en heel erg schuw. Natuurlijk zijn er wel heel veel waterdieren, dolfijnen, walvissen en watervogels enz. Maar bij elke wandeling in de prachtige tropische bossen vinden we het erg stil, je hoort wel wat krekels, maar ook niet veel, we zien bijna geen vlinders, libelles en reptielen. We zien wel behoorlijk wat vogels en daar zijn we dan ook heel blij mee. Maar als je normaal in een jungle loopt, zie en vooral hoor je ontzettend veel dieren. Dat is wel opvallend. Verder is alles super georganiseerd, voor elke wandeling staat een bord, met hoe lang de wandeling is, hoe zwaar de wandeling is, hoeveel kilometer en hoe lang je erover gaat doen. De mensen zijn erg relaxed, tenminste op het platteland. Het is wel het land van de bejaarden, we zien heel veel grijs, rollators en tropenhoeden. Bij elk ouder paar zegt Hartwig altijd, ‘kijk Hetty, wij in 20 jaar’ en ik denk dan, wij in 10 jaar al hoor. We passen er al bijna tussen (:

Parasailing

Er moest maar weer eens iets spannends gebeuren, als we het niet beleven hier in de natuur, dan maar iets wat ons weer een beetje uit onze comfortzone brengt, we zijn gaan parasailen. We zitten op de boot en de instructrice vraagt; ‘Who would like to go first’, iedereen is stil, nou zeg ik heel zachtjes,’we’. Direct worden we in grote harnassen gehezen, hempje op en dan gaat het heel snel, de boot is de haven al uitgevaren, wij moeten op het achterdek gaan zitten, worden aangekoppeld aan de parachute, de boot gaat sneller en voordat we nog iets kunnen zeggen, zweven we in de lucht. Hoger en hoger (tot ca. 400 meter). Het is prachtig, de boot is super klein en vaart door de baai, wij kunnen allemaal kleine eilandjes zien. Het voelt een beetje als schommelen, je gaat wel wat heen en weer, maar ook niet heel erg en je zweeft door de lucht. We genieten er ontzettend van, in het begin ben je nog een beetje verkrampt, maar al snel is het gewoon geweldig. Na ca. 12 minuten worden we weer langzaam naar beneden gehaald en landen weer keurig op de boot. Dan zijn 2 andere mensen aan de beurt. Ik moet eerlijk zeggen, dat een achtbaan spannender is, maar het is zeker een super leuke belevenis. We zouden het zo weer doen.

PS: Mijn heimwee is helemaal over, ik geniet weer met volle teugen en realiseer me elke keer weer, hoe geweldig het is, dat we dit kunnen doen. Ik had echt een vreselijke dip, maar door een andere mindset kan ik nu echt weer vol genieten. Het helpt natuurlijk wel een klein beetje dat over een paar dagen onze tweede kuiken (ondertussen een aardige haan) gezellig 4,5 weken met ons mee gaat reizen.