Roadtrip met de kinderen naar de Atacama: woest, warm, wunderbaar

Hoestend en proestend zit Floris voorin, hij is enorm verkouden met een heel vol hoofd zit hij in de auto. Het was nog even heel spannend of hij kon komen, want hij had ook nog koorts. Gelukkig nam dit na een paar dagen in Chili helemaal af. Nu mag hij alleen voorin zitten om ons niet aan te steken :). We kijken naar de eindeloze vlaktes, soms groeit er iets op, wat struiken, bosjes, hele kleine boompjes, maar meestal is het zand, rotsen en af en toe een enorme cactus. Toch is het absoluut niet saai, elk uur is er iets anders te zien, elk landschap heeft weer zijn eigen charme, het verveelt nooit. We moeten in 3 dagen ongeveer 1700 kilometer rijden, van Valparaiso naar San Pedro in het noorden van Chili, dat is heel wat. Op elke dag hebben we ook een klein uitstapje naar een natuurpark gepland om de reis toch ook nog spannend te maken en bovendien kunnen we dan even bewegen. Het is allemaal erg indrukwekkend, elk park is anders, sommige liggen aan het water, andere parken zijn meer woestijnachtig. Al na de tweede dag rijden we in de Atacama woestijn.

Wat is er nu zo bijzonder aan deze woestijn? Ten eerste is het de droogste woestijn ter wereld, op sommige plekken is nog nooit regen gevallen. Hij krijgt minder dan 5 milimeter neerslag per jaar en als wij komen aanrijden op de derde dag regent het, heel apart. De woestijn is een 970 km lang en het ligt in Chili, Peru, Bolivia en Argentinië. Het ligt soms op zeeniveau, maar er zijn diverse vulkanen van bijna 6000 meter die er ook in liggen.

Wij zitten in San Pedro (het middelpunt van de Atacama) en vandaar maken we dagtrips naar allerlei gebieden in de woestijn. San Pedro ligt op ca. 2500 meter, maar we zijn op hoogvlaktes geweest en over passen gegaan met een hoogte van rond de 5000 meter. Hiervoor hebben we dan ook met de kinderen extra maatregelingen moeten treffen, we begonnen ‘s ochtends met coca thee, daarna een sorochi pil slikken (helpt heel goed tegen de hoogteziekte) en we zaten braaf in de auto ook nog eens cocabladeren te kauwen. We hebben daardoor geen last gehad van de hoogteziekte. Wel voel je een beetje anders en kun je als je uitstapt heel weinig doen, je bent meteen buiten adem en je voelt dat je hart harder moet pompen. Hartwig en ik rijden, dus wij waren ook ijverig de cocabladeren aan het kauwen, je wilt niet ineens hoofdpijn krijgen en misselijk worden. Gelukkig is dit allemaal goed gegaan. Verder staat er de grootste astronomische observatorium ter wereld, omdat er zo weinig bewolking is en omdat er bijna geen mensen wonen, zodat je geen last hebt van licht van dorpen en steden. De sterrenhemel is dan ook prachtig, je ziet de miljoenen sterren en de melkweg. Echt mooi.

In het dorp San Pedro de Atacama is het druk, er zijn toch behoorlijk wat toeristen, maar het is in een oase gebouwd, dus groen, het is natuurlijk stoffig, de wegen zijn voor het overgrote deel niet geasfalteerd, maar je kunt ze aardig goed berijden. Het is nog steeds een autenthiek dorp, met kleine winkeltjes, restaurantjes, een grote supermarkt vind je er niet, dus je boodschappen moet je een beetje bij verschillende minimarkjes bij elkaar scharrelen. Het is beperkt, maar je kan met een beetje toveren, altijd weer een maaltijd maken.

We zitten ook in een heel autentiek huisje, klein, maar gezellig en we kijken gewoon in de tuin van de eigenaars. Bovendien hadden de eigenaars een huisdier, een lama, de kinderen vonden het prachtig. Er is geen luxe, maar het is prima. Na vijf uur ‘s middags werd de douche koud, we hebben geen warm water in de keuken, de keuken is sowieso super klein. We slapen allemaal in dezelfde ruimte, de kids boven en wij achter een schot van de keuken. De banken zijn stenen verhogingen, maar buiten hebben we een oud bankje en een hangmat, waar veel om gevochten werd.

Elke dag gingen we op pad, we hebben lama’s, vicuña’s, guanaco’s en zelfs een vos gezien, prachtige hoogvlaktes met blauwe lagunes met daarin flamingo’s, een hoogvlakte met geizers en warme zwempoelen. Vreemde rotsformaties, zoutvlaktes, kleine woestijndorpjes en nog veel meer. Het was prachtig. Oud en nieuw hebben we op de nederlandse tijd gevierd (voor ons om 20:00 ‘s avonds) omdat we de volgende dag om 04:00 moesten opstaan om de geizers bij zonsopgang te zien. Op de weg in het donker erheen hebben we onze eerste goede daad van het nieuwe jaar gedaan en een man geholpen, die zijn auto vastzat in het grind/zand. Samen met 2 brazilianen hebben we de auto eruit geduwd en zijn toen snel doorgereden naar de vallei met de geisers.

Straks nog 3 dagen terug door de woestijn, daarna gaan de kinderen weer naar huis, de studies roepen, arme Fleur heeft 1 dag na haar vakantie alweer een tentamen. Wij gaan dan 3 dagen nog naar de hoofdstad van Chili en daarna vliegen we naar Paaseiland!