Fazit Südamerika – ein kurzer Blick zurück
12. Januar 2020
Fotogalerie verFREMDungen – Teil 2
22. Januar 2020
We zijn niet verdrietig dat we Santiago verlaten, de stad viel ons een beetje tegen. Overal graffiti, op alle gebouwen, echt heel erg zonde. Nu zitten we in het vliegtuig naar Paaseiland, ik slik dapper, maar mijn oren blijven dicht zitten als we dalen, ben echt ontzettend verkouden en voel me alles behalve fit. Naast mijn vliegangst heb ik nu ook ‘oorkannietmeeropenangst’. Wat heel erg onprettig is, je hoort niets meer en je hebt het gevoel dat je trommelvliezen knappen door de druk. Als we eindelijk landen, ben ik erg opgelucht. Het heeft 4 dagen geduurd voordat mijn oor weer helemaal open stond. Was wel lekker rustig eigenlijk, want de helft van wat Hartwig vertelde, verstond ik niet ;).
Paaseiland of ook wel door de bewoners Rapa Nui genoemd.
Rapa Nui betekent navel van de wereld, zo zagen de toenmalige inwoners hun eiland ook. Het is een super klein eiland, het heeft de grote van Texel en ligt in het midden van de grote oceaan. Ca. 3700 km van Chili ( het hoort bij hun), 4200 km van Tahiti en ca. 2000 km naar de Pitcairneilanden. Dus het ligt heel erg geisoleerd. Het is een wonder dat het eiland überhaupt ontdekt is vroeger, want het is een speldenprikje in de grote oceaan. De vroegere bewoners hebben alle bomen gebruikt, dieren gegeten zodat er niets meer was. Alles wat er nu aan dieren is, behalve 1 soort zeevogel, is ingevoerd. Je ziet alleen maar koeien, paarden, kippen, honden en katten. Zelfs de vogels en insekten zijn ingevoerd. Dit is wel heel apart om te zien. Ze leefden van wat vruchten en vis. Toen Jacob Roggeveen, op Paasmaandag, dit eiland ontdekte in 1722, was hij ten eerste verbaasd überhaupt een eiland hier te ontdekken, maar vond een klein groepje mensen op het eiland dat zo goed en zo kwaad overleefden van bijna niets en er stonden overal kolossale beelden.
Deze prachtige grote beelden (Moais) hebben we overal zien staan. Er staan of liggen er ongeveer 1000 op het eiland. Wat we echt indrukwekkend vonden, was hun geboorteplek. De vulkaan Ranu Raraku, ze werden daar voorbereid en uitgebeiteld. Er stonden er heel veel, die nog niet geplaatst waren en wachten op het moment van afhalen, wat nooit meer is gekomen. Dus eigenlijk werd hun geboortegrond ook hun sterfgrond. Ze staan nu op de vulkaan, sommige wel 3 meter ingezonken in de grond, je ziet alleen nog een stuk van hun romp en het hoofd. Echt een magische plek. Bij een andere vulkaan Puna Pao werden de hoeden, die ze droegen gemaakt, deze steen was rood van kleur, waarschijnlijk omdat de hoofdbedekking vroeger rood was. Het was natuurlijk in die tijd een hele onderneming de Moais op hun plaats te krijgen, ze wegen tussen de 40 en 70 ton. Toch zie je ze over het hele eiland verdeeld staan.
We hebben fietsen gehuurd, maar na een dag deden onze billen zo’n pijn, dat we de volgende dag bij een klein fietstochtje al zaten te kermen op de fiets. Het waren een soort mountainbikes met extreem kleine smalle zadeltjes en de wegen waren ook niet al te best. Verder hebben we een prachtige grote wandeling gemaakt, naar het hoogste punt van het eiland, zodat je een prachtig overzicht hebt en we hebben een dag een auto en een dag een soort golfkarautootje gehuurd, waar we ook een dag mee zijn gaan rondrijden. Het is een heerlijk klimaat, overdag tot 26 graden en in de nacht koelt het af naar 13/14 graden, dus je kunt ook heerlijk slapen. Het is echt een heel bijzonder eiland, zo midden in de oceaan. Paaseiland hoort bij Chili, maar daar hebben ze weinig mee. Het land mag alleen gekocht worden door de Rapa Nui, de inwoners van Paaseiland en niet door buitenlanders of Chilenen. Er wonen ca. 7000 mensen op het eiland en dat bijna allemaal in het enige dorp op het eiland Hanga Roa. Zo willen ze de chileense en buitenlandse invloed heel erg inperken. Uiterlijk lijken ze niet op chilenen, maar veel meer op polynesiers. Daar komen ze oorspronkelijk natuurlijk ook vandaan. Ook al is dit een hele speciale plek, ik voel me soms echt een beetje reismoe.
Reismoe
Ik heb soms het gevoel dat ik niet optimaal kan genieten van alles wat ik meemaak en zie. Is het teveel, mis ik de kinderen, kan ik toch niet tegen het constante reizen, steeds weer in een ander bed, in een andere omgeving. Ik mis mijn familie en mijn vriendinnen. Ik heb alleen maar Hartwig om tegen aan te ‘zeuren’. Laatst dacht ik, volgend jaar om deze tijd, werk ik weer, zit ik op school, in grijs en koud weer en dan denk ik terug aan ons avontuur, daarna voelde ik wel dat ik echt weer moest gaan proberen meer te genieten, dit komt zo nooit meer terug. Dus ik doe mijn best. Terug is geen optie, ons huis is verhuurd (;.
Nu zitten we in het vliegtuig naar Tahiti, Hartwig is helemaal in zijn nopjes, dit is zijn droom. Mijn oren zitten nog steeds een beetje dicht, maar het gaat beter, ijverig kauw ik op kauwgom, hopelijk gaat mijn verkoudheid daar over. We bezoeken daar 3 eilanden, Moorea, Bora Bora en Tikkehau. We landen midden in de nacht, kunnen niets zien, kijken hoe deze wereld er morgenochtend uitziet!
21 Comments
Lieve Hetty (en Hartwig),
Zere billen, dichte oren, vliegangst, heimwee. Ik vind dat je je er dapper doorheen slaat. En t lijkt me niet meer dan logisch dat je ook tijdens een wereldreis met dips (en zere bips) te maken krijgt. Toch ook steeds weer verkassen, vliegen, de boel weer verkennen. En steeds tegen t zelfde gezicht aankijken
Mooi dat je t gewoon benoemd
En goed hoe je ermee omgaat
Jullie zitten nu op een prachtige plek! Heel veel plezier!
Liefs van mij
Dank ook nog voor je appjes!
Erg boeiend wat je schrijft over paaseiland. Het is ook heel bijzonder natuurlijk. Zielig dat ze alle dieren hebben op gegeten. Dieren zijn je beste vrienden, die eet je toch niet op? 😉
De mens blijft een vreemd wezen op deze planeet.
Sterkte met je gemis. De mens blijft toch een vreemd iets. Enigzins willen we veel genieten, reizen en mooie momenten maken en beleven. Anderzijds is home sweet home ook leuk. Tegenwoordig lukt het me om 2,5 week weg te zijn in 1 keer. 2,5 week!!!! Is dat niet geweldig? Ik roep steeds dat ik pensionada ben en 60 jaar. Ook al ben ik het nog niet. Ik wil zo graag de hele zomer in saint tropez blijven op de camping en genieten van de rust en zon en zee en goeie wijnen, maar ik weet dat ik het niet kan (snikk…) ik moet heen en weer reizen, dat werkt voor mij, maar reizen is duur. hmm… lastig.. Heb hier al vele uren over gepiekerd. Dat we nu onze second home hebben en steeds mee heen en weer nemen scheelt wel een stukje.
Veel plezier en lekker genieten en als het niet meer kan, dan moet je jezelf niet tot het uiterste dwingen. De molen is toch beschikbaar? Huur je een reismaatje in die met Hartwig verder gaat. 😉
heee… ik besef net ineens dat je schrijft dat je je kinderen en vriendinnen mist… en Rudi dan? Mis je de Rudi niet? hahaha… Groetjes aan Hartwig en beterschap.
Lieve Rudi, gelukkig ben je 1 van onze trouwste lezers en ik mis je natuurlijk ook! Hartwig wilde al een ruil voorstellen, ik 2,5 week bij Diana ( wat zal ik er daarna super uitzien) en jij 2,5 week bij Hartwig. Helaas moet je sleurhut dan thuis blijven…
Ik vind het wel een goed plan hoor ! Wel weer een beetje jammer dat ik dan de enige ben die dan weer werkt maar ok…..
Ik help wel mee in de salon hoor. Bora bora massage van Hetty!
Is goed Hetty, lijkt me heel goed plan! Maar geniet eerst maar lekker van Tahiti (heeeeeerlijk…) want je wil hier echt niet zijn hoor, grijs, grauw en regen brrrrr… Logisch dat je af en toe even zo’n dag hebt, helemaal wanneer je je ook nog eens niet helemaal fit voelt. Komt vast weer helemaal goed. Dikke kus!
ja, ik vind het ook een goed plan en dan wil ik graag naar de condors, Buenos Aires en Atacama woestijn, dus moeten we weer terurg. hahaha.. 😉
Liebe Hetty,
ich verstehe dich so gut. Reisemüde darf man nach dieser langen Zeit auch sein. Und Sehnsucht nach den Kindern und dem Zuhause darf man auch haben. Ich habe ja schon die Kinder bewundert, die so lange unterwegs waren. Aber wir sind ja schon ein bisschen mehr an unsere Komfortzone gewöhnt. Ich kann noch maximal vier Wochen von Zuhause weg sein. 🙂 (MICH hätte Hartwig schon lange wieder nach Hause geschickt wegen Dauernörgelei!) Aber jetzt Tahiti! Wie cool ist das denn bitte? Genießt die Zeit ihr beiden – Zuhause ist es grau und nass!
Liebstes aus Kiel!
Wir sind jetzt auf Bora Bora, wunderschön. Versuche es wirklich zu geniessen.
Prachtig verhaal Het. Oprecht en recht uit je hart. Je bent een kanjer ❤️
Thanks
Lieve Hetty, weer een prachtig verhaal wat het is om op reis te zijn! We lezen jullie verhalen en bekijken al het moois! Soms bijna jaloers. Zoals je schrijft zit er ook een andere kant aan het verhaal! Dit is ook een ervaring die je rijker maakt en je straks doet beseffen hoe je er tegenover staat. Bv na het wonen in Amerika nooit meer zeuren over afstand! Altijd dingen vieren enz! Nu alle mogelijkheden om contact te hebben… brieven duurde zooo lang en veel mensen schreven nooit….! Je bent een topper dus het gaat vast lukken! Dikke knuffel
Ps we zitten “even” in Mexico!
Mexico, ook heerlijk. Waar zitten jullie? Acapulco of Yucatan? Gaat nu alweer beter. Zijn op Bora Bora, vandaag met haaien gezwommen. Nooit gedacht dat ik dat zou doen. Grenzen verleggen. Nog veel plezier!
o, ik heb net even Bora Bora gegoogled; IK WIL OOK !!!!!!!!!!!!
Hi Hetty,
ich kann schon verstehen, dass Du etwas Reisemüde bist, nach den viele Etappen Eurer Reise. Ich hoffe, dass ihr demnächst mal einen längeren Aufenthalt plant, so, dass Du wieder etwas zu Dir kommst.
Ich bin ja selber schon viel rum gekommen und habe viel gesehen; aber wenn ich Eure Berichte lese werde ich schon neidisch. 🙂
Das ist so ein großes Privileg, diese Reise machen zu dürfen; ich hoffe Ihr könnt das weiterhin genießen.
Viel Glück auf den bevorstehenden Etappen.
Hallo Peter, es geht mir glücklicher Weisse schon wieder besser. Die Umgebung ist auch so schön. Danke für deine Reaktion!
hoi hetty en hartwig
jij mis je familie hetty
hier dan een familie lidje
tante willy en ome kees uit bilthoven
ik volg alles hartwig kan goed fotograveren
en jij kan goed schrijven en ziet er nog goed uit
hou jullie taai super wat jullie doen
later kunnen jullie alles terugzien en dat is fantastisch
dikke zoen voor jullie beiden hou van jullie
Hallo tante Wil en ome Kees, leuk dat jullie meeleven en meelezen. Het is een heel avontuur. We zijn nu in Nieuw Zeeland! Ik geniet weer! Liefs
Lieve Het, begrijp zo goed dat een mooi reisavontuur een medaille met twee kanten is. Ik was het zelf ooit na drie maanden al helemaal zat. Daarna ging ik even hard door, maar wel in kortere periodes. Een soort reizen om weer thuis te komen. En bruinrood met kaas te eten. De afwisseling werkte. Maar jullie zijn al zo lang onderweg nu. En als je dit leest is er alweer een maand bij. Het mooie is wel weer: ben je straks uitgerust thuis, dan beleef je het allemaal opnieuw. En nog heel lang daarna. Een eeuwig bezit. Ik lees snel verder om te horen hoe het nu met jullie is! Liefs en nog veel onvergetelijke belevenissen, Nicolien