Inca Trail, there is no plan B!

Lopen, lopen en strijden

We kijken beide omhoog, hoever moeten we nog, zouden we bij de volgende bocht dan eindelijk boven zijn. Langzaam lopen we door, tree voor tree, stap voor stap, het is dag 2 van de Inca trail en we moeten 1,2 kilometer omhoog. Dit betekent 5 tot 6 uur alleen maar omhoog lopen en dat op 4000 meter. Door langzaam en regelmatig te lopen raak je niet buitenadem en kun je, als je goed in ritme bent, dit urenlang volhouden. Dag 1 was geweldig en echt niet moeilijk, een klein heuveltje, aan het eind nog berg op, dat was het dan wel. We zijn 4 dagen onderweg naar Matchu Picchu, we lopen de beroemde Inca Trail en slapen in tenten, heel basis op matjes. Maar dag 2 is anders, eerst 1,2 kilometer in hoogte omhoog en dan nog 600 meter vrij steil via trappen naar beneden. Nog een keer omhoog kijken, we zien een aantal mensen van en ander groepje stilstaan, we zijn er bijna, roep ik blij en ja, nog een paar grote treden en we zijn op de top, geweldig.

Bij het ontbijt ‘s ochtends vroegen we ons af als groep, wat als je nu niet meer kan. Waarop 1 van onze gidsen antwoord, er is geen plan B, je moet de berg over. Dag 3, regen, regen en nog eens regen. We staan op van onze natte matjes en kijken de mistige sombere dag in, misschien is het na het ontbijt droog, opper ik tegen Hartwig. Hij probeert ondertussen blauwe gaten te kijken in de grijze massa. Na het ontbijt, keiharde regen, maar ja, de volgende berg wacht, dus regenpak aan en gaan. Eerst weer 2 uur vrij steil omhoog lopen, daarna 6 uur naar beneden lopen, veelal over trappen en stenen. Gelukkig wordt het na de lunch droog en kunnen we gaan genieten van de mooie uitzichten. Als we eindelijk rond 17.45 aankomen bij onze laatste camping zijn we blij dat we er zijn. We blijken beide een klein blaartje te hebben bij onze grote teen, maar dat was het dan wel.

Sexy Baby Lamas

Dat zijn wij dus, de groep, onze Gids Francisco noemde ons zo, hij kon niet elke moeilijke naam onthouden en riep ons altijd met Sexy Baby Lamas, we hebben daar heel vaak enorm om moeten lachen. Onze groep bestond uit, 4 Engelsen, waarvan er 2 in Canada wonen, een man uit Australië, een vader en zoon uit Argentië en wij. Verschillende leeftijden, verschillende achtergronden, maar allemaal even leuk en vooral positief, geen gezeur, ondanks de verschillende niveau’s van fitheid, veel humor en iedereen vol goede moed. Zelfs op de dag na onze trail zijn we nog gaan lunchen met elkaar in Cusco.

Gids, porters en Jorge, The Chef

Francisco was onze gids, een ervaren gids, die ons de berg op en af praatte. Helemaal prima. De porters, die minstens 25 kilo berg op en berg af moesten dragen. Ze liepen op gewone schoenen, sandalen of goedkope gympen. Kleine dunne mannen, traag liepen ze de berg op met zoveel gewicht en daarna sprongen ze van steen tot steen de berg weer af. We hadden als groep heel veel respect voor deze bescheiden mannen, die daarnaast ook nog ons kamp elke keer weer moesten opzetten. Dan Jorge, de Chef-kok, in hele primitieve omstandigheden kon hij een fantastische maaltijd maken. Hij had tijdens het koken zijn kokspak aan, altijd spierwit met koksmuts. Zijn keuken was namelijk een klein stukje tent en hij moest niet alleen voor ons koken, maar ook voor de gidsen en alle porters. We vonden dat hij eruit zag als een Inca Koning, maar ook hij was weer een hele bescheiden man. Ook hij sleepte 25 kilo gewicht de bergen op en af. We moesten op de laatste dag zo vroeg op, omdat de porters de eerste trein naar Cusco moeten halen en die gaat om half 6. Ze moeten dan alles opgeruimd hebben en ingepakt en dan nog zeker een uur naar beneden lopen met al die spullen. Ze kunnen alleen die trein nemen, de rest van alle treinen is voor de toeristen, een hele merkwaardige zak. Vandaar dat wij 2 uur moeten wachten voor de gate van Matchu Picchu.

Baño

Even een klein stukje over het toilet, dit was echt een dieptepunt tijdens de wandeling. Van ver rook je de toilettenhuisjes al, we vroegen ons af of het bruin zand was op de vloer of toch iets anders. Mijn persoonlijke dieptepunt was een wc gat met 4 blikken muurtjes er omheen. 1 stuk blik was de deur, er zat een touwtje aan om vast te houden, anders vloog de deur weer open. Daar zit je dan, touwtje vasthouden, en dan ook nog de rest regelen is echt een opgave. Het rook er vreselijk, het gat zelf was bijna niet meer te zien en er was natuurlijk nergens water om je handen te wassen. Mannen hebben het dan toch iets makkelijker. Maar goed, ook dat hoorde bij de uitdaging.

Machu Picchu

Dag 4, de grote dag, om 3.00 ‘s nachts worden we wakker gemaakt, we lopen met ons ontbijt naar beneden en staan vervolgens 2 uur lang voor een dicht hek. Als om half 6 het hek open gaat moeten we nog een uurtje lopen naar de beroemde Sungate om een eerste blik te werpen op deze prachtige Inca stad. Het regent iets, we hopen na alle inspanningen wel op droog weer. Dan moeten we weer omhoog, via de elevator, heel steil omhoog. Met handen en voeten kruipen we naar boven, nog even en we zijn er. Net op het moment dat we aankomen trek de mist op, is het opgehouden te regenen en hebben we een fantastische blik op Matchu Picchu. Pachamama, belangrijkste Inca God, is ons goed gezind. Niet alleen is er veel van de stad te zien, ook de plek waar het is gebouwd is ongelofelijk. Tussen de hoge bergen, midden in de Andes verscholen. Het heeft iets magisch en dat zagen de Inca’s 500 jaar geleden ook al. We moeten dan nog een uur naar de ingang lopen, en elke keer blijft het prachtig om te kijken. We krijgen nog een rondleiding van onze gids en genieten van de uurtjes die we daar mogen zijn. We zijn trots op onszelf, dat we dit toch maar even gedaan hebben.