Corrigerende auto’s, zandvliegen en geweldige natuur op het zuiderlijk eiland

„Please obey all traffic regulations!“, we kijken elkaar verbaasd aan, de auto praat met ons, hoe weet de auto dat we iets te hard rijden. We hebben in Wellington onze auto geruild, omdat we een enorme kras in onze voorruit hadden van de andere auto, nu hebben we het dezelfde merk en kleur auto maar met ingebouwde leschauffeur. Als we over de streep rijden, piept de auto, rijden we iets te snel, komt bovengenoemde zin, we worden voor alles gewaarschuwd, spoorovergangen, gevaarlijke situaties en de auto grijpt in als we teveel over de witte streep rijden. In het begin is Hartwig nog wel blij met de auto, vooral als ik rijd. Ik heb een wat sportievere rijstijl dan de bejaardenrijstijl van Hartwig. Naast „Hochtour Hetty“ wordt ik nu ook „Karracho Hetty“genoemd, omdat ik met veel vaart de bochten in rijd. Maar nu hij zelf ook soms over de lijnen rijdt, iets te hard een dorp binnenrijdt en de auto hem ook steeds weer aan het corrigeren is, begint het aardig irritant te worden voor ons beide. Ik heb al gekeken, helaas kun je het niet uitzetten. We zullen hier mee moeten leven en stiekem moet ik er ook wel om lachen, we zullen de komende weken nog vaak de zin moeten horen en heel veel piepjes moeten doorstaan, vooral ook omdat de wegen hier behoorlijk smal zijn.

Zandvliegen

Ijverig krabben we alledrie aan onze enkels, overal kleine beetwondjes. Het jeukt echt verschrikkelijk. De zandvliegen hebben ons te pakken gehad en ze zijn op het zuiderlijk eiland echt overal. Het is een plaag. Het enige wat je kunt doen is je insmeren met Deet of een ander goedje, maar dat moet je meerdere keren per dag doen en dat vergeten we vaak. Bas haat die zandvliegjes, ze zijn echt heel klein en maken echt kleine wondjes. Ze jeuken ook meer dan muggenbulten, het is super irritant. Loop je op een prachtig strand, kom je eraf met dikke enkels en voeten. Daarbij zijn er hele mooie stranden hier.

Verschillende strandwerelden

We zitten op een boot, die aan een tractor gekoppeld is. De tractor rijdt eerst over de weg en dan de zee in, dan drijft de boot eraf en beginnen we op de speedboot aan onze tour in het „Abel Tasman National Park“. We varen langs prachtige tropische groene bergen, lichtblauw/groen water, kleine eilandjes, zien nog een paar zeeleeuwen, we zijn echt in een groot paradijs. Dan worden we aan land gebracht met de boot en begint onze wandeling terug naar een ander strand, waar ze ons over 6 uur weer ophalen. Het is een klein wandeldeel van „The great walks“, er zijn 9 grote meerdaagse wandelingen in Nieuw Zeeland, oa. ook 1 in het Abel Tasman National Park. We lopen over stranden, door tropisch woud, langs hele mooie uitzichten en als beloning duiken we aan het eind in het blauw/groene water. Het is rustig water en heeft een heerlijke temperatuur, vanuit het water kijk je naar de palmbomen en het goudgele strand. Dan komt de boot ons weer ophalen en wacht de tractor om ons weer terug te rijden naar de auto.

Een dag later rijden we naar de westkust van het zuiderlijk eiland. We zetten ons tent op en horen in de verte de zee brullen. Het strand is grijs, ook prachtig, maar anders en de zee is luid en ruig. Het nodigt niet echt uit om te gaan zwemmen, de golven zijn enorm. We nemen de auto om een stuk langs de kust te rijden, het is echt prachtig, ruig, wild, en overal beuken de golven op het strand of tegen de rotsen aan. We zien hele aparte rotsformaties, oa. de pancakerotsen, Bas en Hartwig kregen direct weer zin in pannenkoeken, de rotsen leken er ook echt op. Verder hebben we lang staan kijken bij de zeeleeuwenrots, altijd weer leuk om te zien hoe ze daar spelen. Er waren heel veel kleine zeeleeuwtjes, sommige zogen nog bij de moeder, andere waren aan het kattekwaad uit aan halen met elkaar. Op een andere plek waren andere formaties rotsen uit zandsteen, ook weer heel apart. Het zuiderlijk eiland is veel minder lievelijk dan het noordelijke gedeelte, maar daar houden we wel van.

Dreigende regenwolken

En ja, we kamperen nog steeds, echt goed slapen doen we niet, we hebben het al een nacht echt heel koud gehad en extra dekens gekocht. Nu is het weer soms echt heel slecht, zoals vandaag. We moesten ca. 300 km langs de westkust rijden, Hartwig reed het eerste stuk, toen was het nog behoorlijk droog, nadat hij de helft had gereden en we hadden geluncht in een plaatsje aan de kust begon het echt enorm te regenen, ik ging verder rijden.

Het begon te hozen, de kleine riviertjes werden grote donkere dreigende rivieren vol met oud hout. Op de bergen zag je enorme watervallen ontstaan, die naar beneden donderden. We moesten over een bergpasje heen en zagen al heel veel waarschuwingsborden staan, de helft van de straat was weggespoeld, we konden er nog net door, moesten daarna door hele grote plassen, het was echt een avontuur aan het worden. Nu weten we ook wat de borden „flooding“ betekenen, gigantische waterplassen waar je met je autootje doorheen moet rijden. Nu houd ik daar wel van, maar op de berg was de situatie toch behoorlijk kritisch en je wilt niet met je auto in zo’n modderstroom terecht komen. We hadden net die week beelden gezien van de weg naar Milford Sounds (ligt ook op het zuidereiland, daar gaan we over een paar dagen naar toe), daar waren ook enorme overstromingen geweest begin februari en zaten er heel veel mensen vast, deels in de auto. Vele toeristen moesten met een helicopter geevacueerd worden. Tot nu toe is die weg nog niet vrij gegeven voor alle auto’s, zo zwaar beschadigt is die. We waren dan ook blij heeldhuids met ons corrigeerende autootje bij het plaatsje Fox Glacier aan te komen. Nu zitten we heerlijk in een Cabin op een camping, we hadden geen zin in ons tentje in de regen en genieten vannacht weer van een echt bed. Helaas heb ik al weer een paar zandvliegjes gespot, het wordt toch niet een rustige nacht……

Views: 69